قنات قصه گناباد به عنوان يكي از پديده هاي شگفت انگيز دست ساخته انسان در طول تاريخ و نمادي از هم نوايي بشر با طبيعت توجه بسياري از مورخان و پژوهشگران را به خود جلب كرده است. اين قنات از ميانه اراضي كوي شرقي گناباد از محلي معروف به «برج علي ضامن» در داخل رسوب هاي ريزدانه آغاز شده و از هفت كانال متصل به هم شكل گرفته است. بر اساس آخرين مطالعات طول اين قنات 33113 متر و تعداد  چاه هاي آن  متجاوز از 470  حلقه و عمق مادر چاه آن نيز حدوداً 280 تا  300 متر است . ناصر خسرو قبادياني  نخستين كسي است كه در سفرنامه اش به توصيف اين قنات پرداخته و عمق چاه آن را هفتصد گز و طول آن را چهار فرسنگ ذكر نموده و آن را نيز به كيسخرو نسبت داده است. ظاهراً‌ وي از كنار طولاني ترين رشته انشعابي اين قنات به نام دولاب نو عبور نموده است. فضاي داخلي قنات داراي كانال ها و تونل هاي اعجاب انگيزي است كه با بررسي هاي انجام يافته بر روي آن حفره هايي مشخص شده، ظاهراً اين قسمت ها براي قرار دادن چراغ و پيه سوز و وسايل روشنايي به كار مي رفته است. در حال حاضر ميزان آبدهي اين قنات 150 ليتر در ثانيه است. اين پديده نادر در حال حاضر توسط سازمان میراث فرهنگی کشور در دست مطالعه بوده که به زودی با اجرایی شدن مطالعات به مکان توریستی بسیار جذاب و دیدنی تبدیل خواهد شد. قطعه سفال هاي پراكنده در اطراف دهانه چاه ها حاكي از اين است كه رشته قصبه در واقع كانال اوليه اصلي قنات گناباد بوده كه در زمان هخامنشيان حفر شده و در پي آن رشته هاي ديگر در مواقع خشكسالي ايجاد شده است.