در بصره امیری بود و روزی در باغ خود چشمش به زن باغبان افتاد و آن زن بسیار با عفت و پاکدامن بود. 
امیر باغبان را برای کاری بیرون فرستاد و به زن گفت: برو درها را ببند. 
زن رفت و برگشت و گفت: همه ی درها را بستم غیر از یک در که نمی شود بست. 
امیر گفت: آن کدام در است؟ 
زن گفت: دری که میان تو و پرورگار توست و با هیچ سعی و تلاشی بسته نمی شود . 
امیر وقتی این سخن را شنید استغفار کرد و از کار خود توبه کرد