یارب سببی ساز که تیمار وجودم       همره شود وگردد بسی یار سجودم

این فصل که چون باد خزان  می بلعد   برگهای  پر از سبزی وبخشی ز سرورم

چون دم زنم از  عشق (همه) گویند که گذشته  برگیر تو امروز به کفگیر کف وباد غرورم

شب در طلب باده ومی ورخ یا که جمالش  دم بر  نیاورده ومحبوس کنم سر درونم

چون صبح شود از کرم ولطف الهی  صد شکر بگویم که  که سالم بود جود ووجودم

این سر وسراسر پر از راز  نهانی              من بنده (ناچیز)کم عقل گرفتار چه(که) بودم

برخیز ودیعی که اینجا قدحی(خبری) نیست   جمع کن بساطت چو نداری زر وزورم

این قوم که چون بزم وسماع می بینند         تکفیر کنند هر انچه هستم  وبودم

علیرضا ودیعی 29 تیر 95 شمسی