در موج تاب ، اینه چو چشم گشودم آنقدر پیر گشته بودم که لوح حمورابی را می توانستم به جای شناسنامه ارائه دهم بودن چه سود ؟ با خورد و خواب دلفسرده تر از مرداب طرحی ز یک سراب ، نقشی عبث بر آب باید شناخت ، ورنه بناگاه خوشبخت می شوی بی رحم و تنگ دیده و دل سنگ می شوی قارون چنانکه شد گند کثیف خوشبختی را با عطرهای عربستان نمی توانی شست
دستهایمان بالای تخت به دیوار بر میادین شهر حتی بر دکمه های ... جلیقه زنجیر بسته ایم و یک ساعت بی آنکه قبله نمایی به دست بگیریم در موجتاب اینه را ندیم و ... واماندیم زندان چه هست ؟ جز انسان درون خود راستی که هیچ زندانی به کوچکی مغز نیست آری ما همه زندانیان خویشتنیم
در سایه ی مرطوب چرکین سیاه من در این شب بی مرز مردی ست زندانی نوری ست سرگردان در مرگ من آن سایه در خود رنگ می بازد هر سایه موجودی ست کز نور در خود نطفه می سازد آنگاه می میرد من دیده ام مردی که روزی سایه اش درپیش پایش مرد نور پلیدی سایه اش را خورد در روح من تصویر کم رنگی پیدا و پنهان می شود هر دم چون سایه ای بیمار در آب های تار تصویر می خواند من مردگان را دوست می دارم آنها نمی میرند هرگز ، چون از همدگر بیگانه می باشند سرگشتگان بی سایه می باشند در این شب بی مرز در این شب لبریز از اندوه باران نرمی شیشه را می شوید ، آرام تک سایه ای حیران و سرگردان پاشیده بر دیوار دیوار می ریزد فرو آوار آوار احساس من ، احساس بیمار
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
